Het verhaal van Nicole

“Ik moet echt blijven vechten; ik kán niet alle risico’s buiten sluiten.”

Nicole (33): “Je kunt het je niet voorstellen… letterlijk met de komst van mijn zoontje Pim kwam de angststoornis mijn leven binnen. Toen ik voor het allereerst met Pim in de kinderwagen de deur uit wilde wandelen, overviel me een allesoverheersende angst waarbij   ik duizelig werd en dacht dat ik ging flauwvallen. En het bleef niet bij die ene keer. Mijn familie reageerde relaxed toen de huisarts niets bijzonders kon vinden: ze zouden me wel helpen, het kwam vast door de hormonen en het zou vanzelf overgaan.

Allesoverheersende angst

“Maar dat deed het niet. Sterker nog, na drie maanden was ik zover dat ik helemaal de deur niet meer uit durfde, ook niet meer samen met mijn man. Ik wilde nog maar één ding: thuiszitten met Pim. In mijn veilige cocon. Ik kon en wilde Pim geen seconde uit het oog verliezen en raakte volledig in paniek bij de gedachte dat ik moest gaan werken. Dat ging dus ook niet. Aan het eind van mijn zwangerschapsverlof meldde ik me ziek en hebben we de crècheplaats voor Pim afgezegd. Ik vroeg me oprecht af of ik gek aan het worden was. Hoe kan dit? Hoe doen andere moeders dit? Dit is toch geen leven?”

De behandeling

“Zo kwam ik bij het Angstcentrum terecht. Eerst kreeg ik medicijnen in combinatie met thuisbehandeling. Daarna volgden, toen ik in wat rustiger vaarwater kwam, therapiesessies voor mij en systeemgesprekken met Erwin. Hij moest immers weten hoe hij mij kon steunen, maar ook uitdagen. Oefenen moest ik, oeverloos oefenen, steeds kleine stapjes voorwaarts en daar had ik zijn steun ontzettend bij nodig. Met vallen en opstaan kon ik langzaam maar zeker mijn leven weer oppakken.”

Ik moet blijven vechten

“Pas na een jaar kon ik voorzichtig weer aan het werk en moet op die twee dagen Pim op de crèche achterlaten. Daar sta ik nu. Het blijft een overwinning, maar ik ga wel door, binnenkort worden het drie werkdagen. Voorlopig moet ik me nog strikt aan de medicijnen houden, dat geeft me ook zekerheid en vertrouwen. Ik hoop van harte dat ik ooit ook zonder kan. Ik ben altijd al perfectionistisch geweest, maar nu moet ik echt blijven vechten tegen mijn neiging om alle risico’s buiten te sluiten.”