Het verhaal van Marie

“Het blijft een valkuil om te gaan rennen als anderen problemen hebben, eentje waar ik vroeger automatisch intrapte.”

Veel patiënten van Altrecht Psychosomatiek Eikenboom kwamen in de problemen doordat ze te lang de signalen negeerden. Ondanks dat hun lichaam en geest protesteerden, bleven ze zich lichamelijk inspannen. Zo ook Marie, een 47-jarige verpleegkundige, die bij ons in behandeling kwam vanwege chronische vermoeidheid, rugpijn en buikkrampen.

Zorgen voor anderen

Marie: “Zowel als kind, als later in mijn eigen gezin ben ik altijd gericht geweest op de gezondheidsproblemen van anderen. Zelfs in die mate, dat ik er ook mijn werk van maakte. Ik heb erg veel voldoening van mijn werk als verpleegkundige. Maar negen jaar geleden volgde een aantal vervelende dingen elkaar op en werden mijn vermoeidheidsklachten en pijnklachten zó erg, dat ik niet meer kon werken. Een jarenlange tocht volgde langs psychologen, ergotherapeut, psychosomatische fysiotherapeut en alternatieve therapieën zoals acupunctuur, aromatherapie en reiki. Uiteindelijk viel tijdens de behandeling bij Psychosomatiek Eikenboom het kwartje. Ik vond altijd: liefde is alles geven. Ik moest echt leren dat je niets meer kunt geven als je zelf niet overeind blijft!”

Naar je lichaam luisteren

Van oorsprong kwamen Maries klachten voort uit uitputting, maar zij herstelde niet vanwege de combinatie van lichamelijke, psychische en sociale factoren. Marie: “Ik moest echt leren om de signalen van mijn eigen lichaam serieus te nemen. Centraal in mijn behandeling stond het lichaamsgericht mentaliseren: het besef dat lichaamssignalen te maken kunnen hebben met innerlijke ervaringen. Aan het begin van de behandeling moest ik op vijf vaste momenten op de dag rust nemen, maar die energie zette ik direct weer om in het helpen van anderen, de lunch regelen op de afdeling, een medepatiënt in de rolstoel over het terrein duwen, er is altijd wat te doen op zo’n klinische afdeling. Ik moest echt ontdekken dat ik me vaak alleen voel en dat ik moest afrekenen met mijn overtuiging dat mijn lichaam een instrument is om anderen te helpen. Mijn lichaam geeft nu aan wanneer ik weer te ver ga: dan word ik moe en krijg ik overal pijn. Vroeger waren dat vervelende klachten, nu zijn het signalen waarop ik kan reageren. Het blijft een valkuil om te gaan rennen als anderen problemen hebben. Vroeger trapte ik er automatisch in, nu heb ik een keuze.”