Het verhaal van de moeder van Michael

De moeder van Michael voelde zich jarenlang onbegrepen. Totdat Michael na zijn eerste psychose terechtkomt in het UMCU. Een diagnose bracht haar duidelijkheid en begrip.

Ik was zo bang dat hij zichzelf wat aan zou doen, geen nacht sliepen we meer door

moeder van Michael

Overbezorgd?

‘Het ligt aan jou’, zeiden familie en vrienden tegen mij, ‘geef hem de ruimte’. Dat wilde ik ook, maar als hij naar voetbaltraining ging vroeg Michael ‘ga je mee’? ‘Vind je dat niet gek, als ik mee ga’, antwoordde ik dan.

Ik wilde hem best ruimte geven, loslaten, maar hij vond het juist fijn als ik meeging. Ik vroeg me wanhopig af hoe ik dat dan moest doen, loslaten. Moest ik hem gewoon midden in een weiland zetten en weggaan? Ik kreeg er conflicten door met de huisarts, met mijn familie. Iedereen verweet me dat ik overbezorgd was en een watje van hem maakte. Enige jaren daarvoor was een neef van me op vijfentwintigjarige leeftijd doodgestoken. Die gebeurtenis was zo verschrikkelijk, zo ingrijpend, daardoor wás ik misschien wel overbezorgd. Michael is enig kind, dus al onze aandacht ging naar hem uit.

Eindelijk duidelijkheid

Onze zoon kreeg op zijn achttiende z’n eerste psychose. In de jaren die volgden keerden die regelmatig terug. Ik was zo bang dat hij zichzelf wat aan zou doen. Geen nacht sliepen we meer door. Altijd waren we alert op vreemde geluiden. Het ging steeds slechter met hem.

Zeven jaar na de eerste psychose werd Michael op oudejaarsdag met een inbewaringstelling opgenomen in het UMCU. Daar werd de diagnose ‘autisme met gevoeligheid voor psychose’ gesteld. Toen viel er een heleboel op z’n plaats. We snapten Michaels gedrag beter, zijn grote behoefte aan veiligheid, structuur. Later bleek ook dat we het eigenlijk helemaal niet zo slecht hadden gedaan, al die jaren.

Begrip en steun tijdens de behandeling

Na zijn opname in het UMCU ging Michael voor verdere behandeling naar ABC. Voor het eerst kregen wij daar begrip en steun en dat heeft mij zo verschrikkelijk goed gedaan. ‘Wat moet het vreselijk zwaar voor jullie zijn geweest. Dat jullie het zo lang alleen hebben volgehouden’, zeiden ze. Ik voelde me zo ongelooflijk dankbaar: eindelijk erkenning in plaats van afwijzing. Ik ben nu niet meer bang dat Michael zichzelf iets aandoet. Hij was dat ook helemaal nooit van plan, vertelde hij me later toen ik er naar vroeg

Een kind met een psychische beperking is niet het einde van de wereld, weet ik nu

moeder van Michael

De toekomst is hoopvol

Nu het goed met hem gaat, durf ik weer aan mezelf toe te komen. Ik durf weer te leven, te dromen en aan de toekomst te denken. Een kind met een psychische beperking is niet het einde van de wereld, weet ik nu.”